Willy Vlautin, Het paard

Willy Vlautin, hij wordt wel de nieuwe John Steinbeck genoemd, schrijft altijd hetzelfde boek. Over kwetsbare jongens en mannen die goed willen doen en toch verkeerde keuzes maken. Als je eenmaal voor zijn verhalen bent gevallen dan wil je ze allemaal lezen, liefst meteen. In zijn nieuwste boek, Het paard, portretteert hij Al Ward, een bonkige zestiger, die in zijn eentje op een verlaten stuk land leeft, afgezonderd van alles en iedereen. Hij eet, maakt een wandeling, kruipt in bed, speelt op zijn gitaar, eet, kruipt weer in bed. Tot er op een dag een paard voor zijn huis staat, onwrikbaar en blind.

Vlautin beschrijft het leven van een gesjeesde muzikant, een loser en een alcoholist, van wie je gaat houden omdat hij zo eerlijk en goedwillend is, en volstrekt niet opgewassen tegen het botte leven en tegen iedereen die iets slechts van hem wil. ‘Hij heeft zijn uiterste best gedaan om normaal te zijn, net zo te zijn als iedereen, en als de boel onderweg niet naar de donder was gegaan, dan zou het hem misschien wel zijn gelukt.’

Het paard is een hartverscheurend boek over goede bedoelingen, mislukte ambities, angst, drank en hoop.