Sarah Hall, Het atelier

‘“Wie verhalen vertelt, overleeft.” Dat zei mijn moeder tegen me toen ik klein was, nadat ze een paar uur zoek was geweest.’

Zo opent Sarah Hall haar boek en vertelt dan het verhaal van Edith.

Edith wacht in haar atelier op haar naderende dood en blikt terug op haar leven. De herinneringen aan haar moeder, aan haar grote liefde Halit, aan haar leven als beeldend kunstenaar vertonen zich als een borduurwerk; elke steek staat op zichzelf maar het geheel vormt het verhaal van haar leven. Burntcoat, haar atelier, staat voor de plaats die ze bevochten heeft, waar ze vrij is, waar ze haar grootse kunstobjecten heeft kunnen verwezenlijken, en waar ze zich kan terugtrekken met haar minnaar als covid toeslaat. In zinderende alinea’s beschrijft Sarah Hall de (lichamelijke) liefde tussen Edith en Halit; zelden werden seks, dood en de pandemie zo onomwonden én ontroerend beschreven.

‘Het kan een heel leven duren voordat je weet hoe je moet leven. Hoe je het allemaal betekenisvol en dragelijk kunt maken, hoe je een schijn van wijsheid kunt bereiken’.

Wie dit boek gelezen heeft voelt misschien een klein moment van wijsheid en troost.