Samantha Harvey, In orbit

Een mini-maatschappij van zes mensen, twee vrouwen, vier mannen, verschillende nationaliteiten. Negen maanden zitten ze op elkaars lip, draaien ze om de aarde, kijken ze hoe zij slaapt en waakt.

Ze zijn naar de ruimte gekomen ‘uit een verlangen naar meer, meer van alles, meer kennis en bescheidenheid. Snelheid en verstilling. Afstand en nabijheid. Meer minder, meer meer. En wat ze merken is dat ze klein, nee, niets zijn.’

Ik had nooit gedacht dat ik dit mooi zou vinden: een boek over een ruimtevaartschip dat in banen om de aarde draait. Maar ik viel als een blok voor deze winnaar van de prestigieuze Booker Prize, en dat komt vooral door de prachtige pen van Samantha Harvey waar de vonken van afspatten en door de bijzondere blik die ze ons gunt op de aarde en de mens.

Het leven op aarde is ver weg, vervreemdend vanwege de afstand en de onvoorstelbare snelheid van verplaatsing, en toch heel betrokken en dichtbij. In een dag passeren ze vijf continenten, van herfst tot voorjaar, van gletsjers tot woestijnen, oerbossen en oorlogsgebieden. Er is geen tijdsbesef, dag en nacht wisselen elkaar in driekwartier af. In de ruimte is alles anders, niets is wat ze dachten dat het was. ‘Vanaf het ruimtestation is de mensheid een wezen dat alleen ‘s nachts naar buiten komt. De mensheid is een licht van steden en de gloeidraden van wegen.’