Pirkko Saisio, Het kleinste gemene veelvoud

In Finland is Pirkko Saisio al jaren beroemd, maar haar werk wordt, net als dat van de Deense Tove Ditlevsen, pas nu wereldwijd ontdekt.

In Het kleinste gemene veelvoud, de roman waarmee Saisio in 1998 doorbrak, blikt de hoofdpersoon terug op haar kinderjaren. Ze is enig kind, maar rijk bedeeld met ooms en tantes. De zomers brengt ze bij haar grootouders op het platteland door. Ze droomt ervan later een man te worden en net zulke handen te hebben als opa: groot, hard en droog.
Door haar kinderogen zien we de familie: opa bijvoorbeeld, die op betaaldag naar huis waggelt en oma die dan niet meer tegen hem praat.

‘Er zijn ook zaterdagavonden waarop opa pas na middernacht thuiskomt. Of in het ergste geval pas op zondagmiddag.
Ik lig onder opa’s lakens dan, want op die momenten heeft opa niks te zoeken in zijn eigen bed.’

Drank, verborgen verdriet en humor kleuren deze onconventionele familiegeschiedenis, die je nog lang bijblijft, niet in het minst door Saisio’s bijzondere stijl. Het kleinste gemene veelvoud is het eerste deel van de Helsinki-trilogie. Het tweede deel, Tegenlicht, verschijnt binnenkort in het Nederlands.