Paul Auster, Baumgartner

Auster opent zijn roman met de oh zo bekende ervaring van de ouder wordende mens: je loopt naar de kelder om een boek te zoeken en je komt met iets anders én een hoofd vol herinneringen weer terug.

Emeritus hoogleraar filosofie Baumgartner heeft zich gestort op het schrijven van een boek over de raadselachtige relatie tussen lichaam en geest, het fantoompijnsyndroom. Hij realiseert zich dat dit onderwerp een analogon is om te beschrijven hoe het hem is vergaan sinds de plotselinge dood van zijn vrouw, tien jaar geleden. We volgen Baumgartner in zijn herinneringen aan zijn geliefde Anna, zijn jeugd met een getroebleerde vader en zijn pogingen om in deze fase van zijn leven door te leven.

Via het perspectief van de verteller speelt Auster met de gevoelens van de lezer; soms bekijken we Baumgartner glimlachend of meewarig van een afstand, dan weer voelen we dat wij ook kunnen zijn als Baumgartner, zoekend in de voortdurende onzekerheid over het antwoord op de vraag wie we zijn.

Een boek dat nog lang nazindert in het denken over je leven én met een verrassend einde.