Nicolien Mizee, Een licht bewoond eiland

Onlangs verscheen al weer het vijfde deel in de reeks faxen aan Ger van Nicolien Mizee. Opnieuw worden we meegesleept met de gedachtenspinsels van Mizee die in haar faxen aan ‘alles verpletterende’ Ger met ironie schrijft over haar dagelijkse besognes, haar angsten voor wat er kan gebeuren als straks haar eerste boek zal verschijnen, maar vooral over de perikelen met haar ouders. Soms grinnikend, maar vooral met ingehouden adem lezen we haar analyses van een relatiepatroon waar de eigen wil de kop ingedrukt wordt door middel van dubbele boodschappen. Gelukkig wordt de hoofdpersoon bijgestaan door therapeute Yolanda die met haar nuchtere opmerkingen de vinger op de zere plek legt.

‘Ik kan de dagelijkse waanzin alleen het hoofd bieden door erover te schrijven en ik kan alleen schrijven aan jou,’ verzucht Mizee ergens in het begin van dit boek en ze twijfelt of wat ze schrijft wel de moeite waard is, om het boek uiteindelijk af te sluiten met de conclusie: ‘Nu is alles geregeld. Ik ben schrijfster.’