Mariken Heitman, De mierenkaravaan

‘Ik wil dat je behoedzaam bent.’
Na deze eerste zin in De mierenkaravaan volgt een witregel en wordt ons duidelijk gemaakt: neem deze opdracht van de verteller serieus en lees dit verhaal met zorg.

Wat volgt is een prachtig gecomponeerde roman over Kiek, een ruim veertigjarige vrouw die met veel liefde en kennis van zaken een biologische tuinderij bestiert. Ze doet dat met hulp van een groepje vrijwilligers en niet in de laatste plaats met de vele (bodem)diertjes in en om haar tuin. Dan krijgt ze de diagnose multiple sclerose, wankelt haar wereld en introduceert ze de Haas die ingezet wordt als ware hij een Grieks koor: ‘De tuin is van hem, hij is meer tuinbaas dan zij.’ Kiek heeft geleerd niet te zeuren, ze vindt zichzelf en anderen snel een aansteller.

Samen met deze geschiedenis van de ziekte is dit een verhaal over de schoonheid van de natuur. Op onovertroffen wijze beschrijft Heitmans de biologische processen in haar tuin die daarmee een metafoor voor het leven zijn. Wat ze altijd al wist voor de tuin moet ze nu op zichzelf toepassen: de natuur is geduldig, laat op tijd los wat niet haalbaar is. ‘Zo moet het dus zijn, denkt ze, ik ben van de tuin.’