Marijke Schermer, In het oog

Na Liefde, als dat het is schreef Marijke Schermer opnieuw een roman over hoe je te verhouden tot de ander in een liefdesrelatie. Dat valt nog niet mee voor Nicola, hoofdpersoon van In het oog. Als haar onderzoeksvoorstel wordt afgewezen en haar partner plotseling de relatie verbreekt, krijgt ze het verwijt ‘een freischwebend stuk ruimtepuin’ te zijn dat zich niet kan hechten. Ze probeert haar relaties te benaderen zoals ze dat ook doet in haar wetenschappelijk werk: ‘Kijk, bijna alle wetenschappers brengen hun meetwaarden op de een of andere manier samen met hun theorie’. In het café raakt ze geobsedeerd door een onbekende man; ze wil hem hebben en dus zorgt ze dat ze hem krijgt.
‘Ik had mijn lepro’s en ik had Louis en beide onderzoeksprojecten ging ik te lijf met onvermoeibare gretigheid.’

De toon van het boek is licht en soms zelfs spannend als een thriller, de ene scene buitelt over de andere (de toneelschrijver laat zich hier zien) maar tussen dit alles schrijft Schermer vooral over het oerthema van de liefde: kun je vrij zijn als je met elkaar verbonden bent?