Ismail Kadare, Een breuk in april

In de vrieskou ligt een man in hinderlaag. Hij wacht op de komst van een andere man. Die moet hij doden, ‘zoals de gewoonte dat voorschrijft’, anders moet zijn familie weer een boete betalen en dat zal hen ruïneren.

Gjorg is 26. Hij moet het bloed van zijn broer wreken. Alles in zijn leven en dat van zijn familie, buren en dorpsgenoten voltrekt zich volgens de wetten van het eeuwenoude gewoonterecht. De verdeling van land, de erfscheiding, de bruidskogel waarmee een bruidegom het recht heeft zijn bruid te doden als zij hem wil verlaten.

Al zeventig jaar is zijn familie verwikkeld in deze bloedvete; 22 doden zijn er inmiddels, aan beide zijden. Pogingen tot verzoening zijn mislukt en nu is het zijn beurt in de macabere dodendans.

Op dat zelfde moment rijdt een koets uit Tirana de hooglanden van Albanië binnen, met aan boord een jonge schrijver en zijn bruid. Hij vertelt haar over de bergbewoners, die hij bewondert, want ze houden oude gebruiken in ere die in de stad al lang geleden zijn vergeten.

Een breuk in april is een prachtige, sobere roman in gedragen stijl over onwrikbare wetten en de rol van het toeval. Tegen het decor van de Noord-Albanese bergen, waar de winters lang, nevelig en triest zijn, maakt Kadare ons deelgenoot van eeuwenoude gebruiken en laat hij ons nog lang nadenken over de boodschap van zijn verhaal.