Lena over De onzichtbaren

Bij ieder nieuw boek hoop ik onbekende levens en verhalen tegen te komen, nieuwe inzichten en ervaringen op te doen. De onzichtbaren van Frank Nellen, een soort raamvertelling die zich afspeelt in het Oekraïne van de jaren zeventig en negentig, is zo’n boek. Hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het nog kon wegleggen.

Dani, de verteller van het verhaal, raakt in zijn jeugd bevriend met de opmerkelijke Pavel, een slimme en welbespraakte jongen die ook nog eens boeken leest op het schoolplein. De hele klas is in de ban van zijn verhalen. Als Dani jaren later – de Sovjet Unie begint uiteen te vallen – per toeval Pavel een opzwepende toespraak in de universiteitsbibliotheek hoort houden, wil hij zijn jeugdvriend weer opzoeken. Pavel blijkt na de toespraak verdwenen te zijn, maar plots hoort Dani zijn stem op de radio. Hij begint aan een zoektocht om Pavel weer terug te vinden.

Het boek gaat over het alledaagse leven van arbeiders in de Sovjet Unie, over de kracht van verhalen en over wie gezien wil worden, gezien wordt en wie er onzichtbaar blijven.