Jacinthe over Morris – De jongen die de hond vond

‘Morris was op weg naar huis. In zijn armen gromde een hond. Een niet heel grote. Het was de hond van zijn oma, maar ook een beetje die van hem, omdat hij bij zijn oma woonde.’ Zo begint de onlangs verschenen wintervertelling van Bart Moeyaert, die wonderschoon van eenvoud is. Morris woont bij zijn oma in de bergen omdat ‘er verdrietige dingen gebeurd zijn’. Meer woorden maakt Moeyaert er niet aan vuil.

De hond heet niet voor niets Houdini: ‘Een hok was om te lachen. Geen ketting hielp. Hoeveel sloten er ook op zaten.’ Aan Morris de taak om haar steeds weer veilig uit de bergen naar huis te brengen. Verdwalen doet de jongen gelukkig allang niet meer, omdat hij sommige stenen en bomen een naam heeft gegeven. Door de Scheve Spar bijvoorbeeld weet hij hoe ver hij nog naar boven of naar beneden moet.

Dat je met een naam meer bestaat dan zonder, weet ook Morris’ oma die haar kleinzoon probeert te helpen bij zijn verdriet. In meesterlijke, korte zinnetjes vol prachtige vondsten schetst Moeyaert wat er gebeurt als Houdini zich tijdens een sneeuwstorm toch weet los te worstelen. ‘Een vrieskoud avontuur, waarvan je gaat gloeien,’ vermeldt de flaptekst. Dat geldt niet alleen voor het verhaal, maar ook voor het prachtige kleurenpalet van beeldend kunstenaar Sebastiaan Van Doninck. Een boek dat je meteen weer wilt weggeven, omdat iedereen het zou moeten lezen. Vanaf 7 jaar.