Jacinthe over Moeder en pen

‘Ik wilde gaan werken, maar het lukt niet. Dus schrijf ik me weer de haastpokken in dit schrift, al lijkt het soms te helpen bij het bedwingen of ordenen van de gebeurtenissen of het ontbreken ervan, wat in feite ook een belevenis is.’ Dit noteert Mensje van Keulen – dan al een gevierd auteur – op 15 maart 1979, zoon Aldo is 9 maanden oud. Het in februari verschenen Moeder en pen is het langverwachte vervolg op haar eerdere dagboeken en beslaat de jaren 1979 tot 1983. Lang geleden alweer, maar de openhartige beschrijving van de tegenstrijdige gevoelens die het moederschap bij haar oproept is hoogst actueel*. Van Keulen schrijft: ‘Zoon. Aldo. Twintig dagen oud. Een bijna versmorende liefde. Tegelijkertijd is hij als een logeetje waar ik me af en toe geen raad mee weet.’

Maar haar dagboek gaat over veel meer. Nuchter en droogkomisch doet ze verslag van haar mislukte huwelijk – haar man gaat vreemd, ziet nauwelijks naar het jongetje om, is jaloers op haar roem –, haar vriendschappen met Ischa Meijer, Bibeb, Hans Warren, Gerrit Komrij, Maarten ’t Hart, Peter Vos, en vooral de strijd om te kunnen blijven werken. ‘Alleen de verbeelding is […] nog eigen terrein.’ In ieder voorval ziet zij een mogelijk verhaal; een te hard neergezette pot gelei ‘trekt een bloedspoor’, het ‘blote pikkie’ van een Franse conducteur vindt zijn weg in Nachttrein. Het maakt hongerig om de rest van haar werk te (her)lezen.

* Deze maand is in Dat Bolwerck een tentoonstelling te zien over dit onderwerp dat nog altijd omgeven is met taboes. Ianthe Mosselman, schrijfster van een literair essay met de veelzeggende titel Al die liefde en woede, zal daar op 29 april een lezing verzorgen.