Ine over Vier de teugels van Kathryn Scanlan

Nadat ik op mijn twaalfde van een paard viel en mijn sleutelbeen brak, heb ik mezelf nooit meer betrapt op een bijzondere belangstelling voor paarden. Toch viel ik als een blok voor Vier de teugels van Kathryn Scanlan, het levensverhaal van Sonia, die al van jongs af aan wist dat ze voor paarden geboren was. In zijn ontroerende eenvoud deed het me denken aan een ander geliefd boek: Stoner van John Williams, maar de stem van Sonia is zo uniek dat je het eigenlijk nergens mee kunt vergelijken.

In korte, fragmentarische hoofdstukken en zonder enige opsmuk vertelt Sonia over de hoogte- en dieptepunten van haar leven. Als jong meisje verliest ze haar hart aan een kleine mustang, Rowdy, die iedereen van zijn rug werpt, behalve (na heel lang volhouden) Sonia. Het is het begin van haar leven met en voor paarden, waar ze alles maar dan ook álles voor over heeft.

Op haar achttiende gaat ze fulltime op de renbaan werken en krijgt ze er een familie bij, van verzorgers, jockeys, trainers, stewards en stalknechten. Het is een fascinerende, harde en gesloten mannenwereld. Ze werkt zestien uur per dag. Ze sjouwt met hooibalen van 50 kilo. Ze wordt verkracht. Maar haar diepe liefde voor het paard is er niet uit te rammen. ‘Als het echt erg was ging ik naar het paard en door het paard werd alles weer beter.’

Sonia kan haar paarden lezen, weet hoe ze zich voelen, of ze pijn hebben of blij zijn, of ze rust nodig hebben of eenzaam zijn. Dark Side, een halfblind paard dat ze van het slachthuis redt, traint ze tot hij alle races wint.

Ik sloeg het dicht en dacht: ik begin weer opnieuw. Om te koesteren, dit prachtige boek over het rauwe leven en de troost van dieren.

Ine Soepnel studeerde Nederlandse taal- en letterkunde, werkte jarenlang in de uitgeverij en is sinds 1 februari 2015 boekhandelaar in de stad waarin ze al sinds 1985 woont.