Marjoleine de Vos

In haar onlangs verschenen bundel Hoe verschillig behandelt Marjoleine de Vos grote thema’s op tedere wijze. Haar gedichten zijn poëtische pogingen om in het moment te leven, iets wat maar ten dele lukt vanwege een hoofd dat niet zomaar tot stilstand komt.
Afscheid en gemis worden dragelijk in het licht van de lentezon, in de stilte van een zondagochtend of door de troostende trilling van een snaar. Ze brengt grote gebeurtenissen terug tot herkenbare momenten, momenten die je doen voelen dat je leeft en dat je kan liefhebben – gelukkig kunnen we dat.

Wat moet er van haar worden?

Rustig zitten rouwen in je lichte huis
mooie kleren aangedaan oh zondagmorgen.
De feniks vliegt ons naar de zon waar ooit –
ach wat begon wat vond een eind?
Vogel te groot om te bestaan, draagt eeuwig
lieve doden aan, broedt steeds weer
op het lege ei van de onsterfelijkheid.

Miles Davis swingt een beetje blue de ochtend in.
Van alles wat wij levenden doen, is dit,
een noot of wat, de trilling van een snaar,
de zin.