Het onbedwongen Frans

Gekozen en vertaald door Pieter Bas Kempe

Zowel voor zijn plezier als voor zijn beroep schrijft, beschrijft, bewerkt en vertaalt Pieter Bas Kempe (1962, Zutphen) poëzie – dat laatste, al of niet in samenwerking met moedertaalsprekers, uit meerdere talen. Hij publiceerde vertaald en eigen werk. Vorig jaar verschenen twee bundels van zijn hand: Voorwaarts, nog niet vergeten (in eigen beheer, met fotograaf en vormgever Louis Radstaak), en Vergedichten (uitgeverij Anderszins). Kempe presenteert de bijeenkomsten van het dichtersplatform Kopwit Zutphen en wordt betiteld als ‘de beste stadsdichter die de stad nooit had’.

Welkom bij mijn bijdrage aan het nieuwsbriefdichterschapsjaar 2022–2023 – een eerbetoon aan de taal die, ook ver na romantiek en symbolisme, standhield en -houdt als onderdak voor tegendraadse dichters uit velerlei hoek.

Jean Pérol

Jean Pérol (1932) is zo’n dichter. Hij werd geboren bezuiden Lyon en leidde ver van het letterkundig episch centrum Parijs een vruchtbaar schrijversleven in onder meer Kaboel, New Orleans, New York en Tokio. Zijn taal bleef echter zijn verbinding met het moederland – tot op de huidige dag, want hoewel hij reeds lang het halfweegspunt voorbij is, is Pérol geenszins uitgeschreven als wijsgerige en lyrische dwarsdichter!

‘Halfweegs het leven’

De liefde laat sissen haar zand richting winter
het heden doet de vlasbaard van zijn biezen beven
halfweegs het leven draait men wat met zijn geleegde glas
en wacht of de toverdrank iets goeds zal geven

men schiet uit men snapt asem in het loom zeegrauw
zwart land in u verschemert in avondginder
zeemist in de verte spant zijn duivenkrop aan
men luistert men zwijgt en de kalmte is een feit

mussenvrouw mussenman vliegen langs de heuvelkam
verschrikt door een voetstap die de poort nadert
door de tijd geopend laag in dode dalen.

Jean Pérol