K. Schippers

gekozen door Sander Grootendorst

De dichter K. Schippers overleed op 12 augustus, vierentachtig jaar oud. Twee jaar eerder sprak ik hem op het Tuinfeest in Deventer, het jaarlijkse poëziefestival dat door corona sindsdien niet meer is gehouden. Ik kocht er zijn bundel Garderobe, kleine zaal, die hij signeerde. Ik had zijn optreden in de kloostertuin bijgewoond, bijna te lommerrijk voor zijn karige taal, zijn korte gedichten, kleine filosofische observaties.

Schippers’ poëzie lijkt de lezer steeds weer deze mededeling te willen doen: ‘Het is zoals het is… Of toch niet helemaal? Of wel?’ Hij probeert te omschrijven wat niet of nauwelijks te omschrijven valt. Juist het alledaagse laat zich lastig in volzinnen vangen. Het wordt al gauw te groot, te veel. Daarom gebruikte Schippers weinig woorden.

K. Schippers was overigens niet K. Schippers. Officieel heette hij Gerard Stigter.

Opening van het visseizoen

Eindelijk buiten.
Water is water.
Riet is riet.
Een eend lijkt op een eend.
Maar nu begint mijn vader (62) weer.
Hij noemt waterhoentjes strijkbouten
en vindt dat de maan
ondergaat
als de
zon.

Moeilijk, zo niet onmogelijk, om na het lezen van deze regels (uit de bundel Een klok en profil) waterhoentjes voortaan niet altijd als strijkbouten te zien rondzwemmen in de vijver.

Sander Grootendorst is journalist, dichter en vertaler. Hij studeerde Duitse taal- en letterkunde en schrijft voor diverse kranten en weekbladen, vaak over mens en natuur. Sinds mei 2020 vult hij een maandelijkse boekenrubriek in Contact/Achterhoek Nieuws. Hij publiceerde onder meer de dichtbundels Veertig ezelsbruggetjes (2010) en Zwemles voor de merel (2015).