Herman over ’t Kon minder

Ruim honderd pagina’s verhalen en bijna tweehonderd pagina’s gedichten. Op het buikbandje schrijft de uitgever dat de toon van Willem Wilmink altijd hetzelfde is: ‘melancholiek en toegankelijk. Literatuur voor alle leeftijden, beter kan het niet.’ Dat klopt, en ik voeg er graag aan toe dat Wilmink een gulzige waarnemer van het menselijk bedrijf was. Neem zijn beschrijving van een ontmoeting met de dichter Vasalis op de negentigste verjaardag van Hendrik de Vries:

Ze vertelde dat haar eerste en haar derde dichtbundel goed verkochten, maar haar tweede niet. ‘Maar die is ook zo droevig,’ zei ze, ‘en de mensen hebben zelf al verdriet genoeg.’

Dat laatste is ongetwijfeld waar – verdriet genoeg –, maar met eenvoudige woorden en met een fijne cadans maakt Wilmink verdriet zo universeel dat eigen verdriet, over het bestaan bijvoorbeeld, kleiner wordt, al lezend soms verdwijnt.

Over een echtpaar, zestig jaar getrouwd:

Ze zijn bijna aan het einde 
van dat ene avontuur
dat een nacht had moeten duren,
maar al zestig jaren duurt.
Komt een kleinzoon met zijn meisje
dan krijg oma het benauwd
omdat ook die generatie
weer voor zestig jaren trouwt.

Of, nu ook dicht bij huis ernstig toepasselijk, het slot van Wilminks beroemde gedicht over een goochelaar:

En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel?
Hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.

Gedundrukt werden van oudsher de Bijbel en de Russische Bibliotheek. Sinds 2013 valt de eer ook Nederlandse schrijvers ten deel in de serie Gedundrukt door Van Oorschot. Het is een beetje laat, maar nu was Wilmink gelukkig aan de beurt. Het is niet verboden de uitgave onder handbereik te houden in binnenzak of handtas.