Herman over De diepst verborgen herinnering van de mens

‘Sarr vertelt op virtuoze wijze over de zoektocht naar de verdwenen schrijver van een verloren gewaande cultklassieker. Het resultaat is een verslavend verhaal van een queeste die hele continenten doorkruist, en die verweven is met de complexe erfenis van het kolonialisme.’

Tot zo ver de flaptekst, en die klopt, maar u weet eigenlijk nog niks. De inhoud en, vooral, de impact vertellen van de 461 pagina’s gaat mijn pennenkrachten te boven, dus u zult het moeten doen met wat invalshoeken bij De diepst verborgen herinnering van de mens van Mohamed Mbougar Sarr.

– De diepst verborgen herinnering van de mens is, net als jaren geleden Honderd jaar eenzaamheid, hallucinerend.
– Lezend en meelevend weet je vaak niet meteen wie er aan het woord is; een mooie illustratie van een groot thema: woorden en daden van iedereen kennen diepst verborgen bronnen.
– Het boek dat alle andere overbodig maakt bestaat niet, maar je mag geloven dat het wel bestaat.
– Een lekkere whodunnit.
– Kolonialisme is ingewikkelder dan je al wist.
– Op de achtergrond zingen veel boeken mee. Zelfs het ‘Liever niet’ van de klerk Bartleby kwam met bronvermelding voorbij.
– Je wordt met je neus op je eigen woorden (‘zijn ze van mij?’) en je eigen daden (idem) gedrukt.
– Kortom: lezen! (en doe daar geen weken over want dan wordt het misschien verdwalen in plaats van aangenaam hallucineren).