De leesclub

Yvonne

De leesclub bestaat liefst veertig jaar en komt dus uit de tijd dat de enkele aanduiding de leesclub voldoende onderscheidend was. Eigennamen als Boze tongen, ROHBA (Recht Op Het Boek Af), De lees-ladies, Leesgezelschap de boekenruiters, UELG (Uitgebreid Emper Leesgenootschap) hadden de dames niet nodig om blij te zijn met hun club.

De leesclub bestaat nu uit vier vrouwen, Bea, Marcelien, Minie en Yvonne, die elkaar al zo’n veertig jaar in leesclubverband kennen. Tijdens de avonden krijgen de vrouwen met regelmaat de slappe lach en ook verder is het gevoel van veertig jaar geleden nooit ver weg als ze bij elkaar zijn: dan worden ze weer de meisjes die ze waren.

De avonden beginnen steevast met wijn en eten. De gastvrouw van de avond kookt en een ander heeft de serieuze leiding over de avond. Tot en met het voorgerecht gaat het niet over het boek, maar over het familiale welbevinden van eenieder. Na het voorgerecht stelt de leidsvrouwe van de avond concrete vragen als:

wat vind je van de titel?

waarom is het boek belangrijk?

wat vind je irritant aan het boek?

Aan de hand van die vragen kunnen de dames de diepte in, waarbij ze niet schromen elkaar tot op alineaniveau te bevragen. Een enkeling heeft zelfs een schriftje bij zich met aantekeningen over het boek van de avond.

Tijdens en na het hoofdgerecht gaat het boekgesprek verder. Soms wordt het laat mét het boek en een andere keer wordt het laat zónder het boek. Heel af en toe gaat er iets mis, zoals die keer dat een van de leesdames er na tien minuten achterkwam dat ze – heel aandachtig met de leesclub in het achterhoofd – het verkeerde boek gelezen had.

Uw interviewer was vooral nieuwsgierig naar de veertig jaar die de leesclub al bestaat. Hoe veranderen over zo’n periode de avonden en hoe voorkom je de sleur? Over dat laatste is Yvonne kort en duidelijk: het zijn juist de boeken die ons uit de sleur houden. En veertig jaar gedeeld verleden geeft een heel bijzondere vriendschap. Niet voor niets luidt het spreekwoord: je maakt geen nieuwe oude vrienden.

Die veertig jaar betekent ondertussen ook dat je je erbij neerlegt als iemand je niet begrijpt, ook als je werkelijk niet begrijpt waarom je niet begrepen wordt. En als een van de vier dames eventjes uit haar nek aan het praten is, dan accepteren de anderen dat na veertig jaar makkelijker dan na veertig dagen.

Voor alle leesclubs die de veertig jaar nog niet gehaald hebben en voor alle leesclubs die nu even niet bij elkaar kunnen komen, heeft Yvonne nog een eenvoudig advies: blijf bij elkaar en lees door.