De coach-leesclub

De vaste lezers van deze rubriek weten het: een leesclub is een heerlijke omgeving om jezelf en de ander via de omweg van het boek beter te leren kennen. Dat weten ook Femke, Jacqueline, Mari en Wouter, de vier leden van de coach-leesclub, maar bij hen komt er nog wat bij. Deze vier lezers zoeken en bestuderen non-fictie boeken met het uitdrukkelijke doel zichzelf beter te leren kennen. Eigenlijk wordt gezamenlijk, in de vertrouwde, vrolijke setting van een kleine leesclub, vakliteratuur verorberd.

De club bestaat uit vier coaches, mensen dus die anderen helpen met bewustwording, het exploreren van eigen mogelijkheden, het omgaan met beren op de weg. Dat kan de coach alleen goed doen wanneer hij / zij  zichzelf zo goed mogelijk kent en blijft kennen, en dat vraagt om permanente ontwikkeling in zelfkennis.

Met de vier coaches neem ik een vijftal recent binnen de club besproken boeken door. Voor hen was dat ontspannen repeteren, voor uw interviewer werd het een intensieve spoedcursus “wat komt er allemaal bij zelfkennis kijken?”.

De fontein van Els van Steijn over familieopstellingen bleek voor de vier een duidelijke favoriet. Als je je plekje in familieverband snapt en doorvoelt dan ken je jezelf ook daarbuiten beter.

Verfrissend vonden ze zonder meer De kunst van het ongelukkig zijn van Dirk De Wachter. Niks mis met een beetje ongelukkig zijn, veel mis met perfectionisme en al helemaal veel mis met de gedachte aan alles een labeltje te moeten hangen, winnen bijvoorbeeld, of verliezen.

Stop met aardig zijn van Thomas d’Ansembourg klonk op eerste gehoor niet fijn, maar ik begreep dat stoppen met aardig zijn noodzakelijk is voor echte rijkdom in de relatie met jezelf, anderen en het universum.

Taal en stilte van Johan Verstraeten maakte binnen de club veel indruk. Met de taal van feiten, macht en (daar is ie weer) perfectionisme kom je niet veel verder; het gaat om de transparante taal waarmee je in stilte luistert naar de ander en naar jezelf.

Jan Keij schreef een andere favoriet van deze professionals: Levinas in de praktijk. In de filosofie van Levinas gaat het om het appèl dat de ene mens op de andere doet. Dat is inderdaad wel heel toepasselijk voor coaches; uitgangspunt is de ander, niet jezelf.

Wat me, los van de te verwerken inhoud, vooral opviel was het gemak waarmee allen spraken over de betekenis die een boek voor hen persoonlijk had.

Mijn laatste vraag aan het viertal ging over hun werk: wanneer zijn jullie binnen een coachingsrelatie het gelukkigst. Bijna unisono: wanneer je er helemaal kan zijn voor de ander. En dat vraagt – zie de besproken boeken – een constante oefening in zelfkennis. Ik heb geprobeerd om dat ook bij de groepsfoto te laten zien.

Zelf moest ik vervolgens steppend naar huis want de ketting van mijn fiets was defect. Misschien is de spoedcursus geslaagd.

Herman Krans