Bram over Wat je van bloed weet

Net als De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld is Wat je van bloed weet van Philip Huff geen ‘fijn’ boek om te lezen, maar wel indrukwekkend. De roman gaat over de levenslange invloed van een onveilige thuissituatie. Je volgt de verteller terwijl hij terugkijkt op zichzelf tijdens en na deze periode. Ook op latere leeftijd hebben de vechtpartijen nog invloed op zijn belevenis en omgang met de wereld.

Ik wist eerst niet goed wat ik van de schrijfstijl vond. In het begin praat de verteller vaak tegen z’n vroegere zelf en vertelt dan in simpele zinnen wat hij ziet. Naarmate hij ouder wordt, krijgt hij toegang tot steeds meer herinneringen en woorden. Vanaf het moment dat het hoofdpersonage besluit schrijver te worden en veel dichters en schrijvers gaat lezen, vloeien de citaten van schrijvers en zelfgemaakte mooie zinnen ook op het papier. De taal raakt op deze manier steeds voller en laat je meer kanten zien van het verhaal. Zoals hij opgroeit in het verhaal, doet de taal dat dus ook. In het begin had ik er mijn twijfels over, maar uiteindelijk was de taal datgene wat ik het mooist vond.

Het verhaal is een geromantiseerde autobiografie. En wanneer je het boek leest besef je dat niemand dit ooit zou moeten meemaken.