Chef-kok Bert Verheij (Fine Food Factory)

Nog iedere dag prijs ik mezelf gelukkig dat ik na mijn rechtenstudie geen advocaat maar kok ben geworden. Als chef ben je toch een beetje de minstreel van de horeca omdat je echt iets schept. Op dit moment lees ik Dirt, waarin de Amerikaanse journalist Bill Buford verslag doet van zijn ervaringen als koksmaatje in de Franse culinaire hoofdstad Lyon; al net zo begeesterend en eetlustopwekkend als zijn eerder verschenen Heat.

In de zomermaanden duik ik in mijn bibliotheek met kookboeken om nieuwe inspiratie op te doen. Het Grand Livre de Cuisine van Alain Ducasse is nog altijd mijn bijbel. Als ik bij een collega-chef-kok goed gegeten heb en hij of zij heeft een boek geschreven, dan neem ik dat graag mee. Wil ik deze herfst iets met eekhoorntjesbrood doen, dan blader ik her en der wat, laat alle ingrediënten door mijn hoofd gaan en uiteindelijk ontspruit er een mooi idee voor een gerecht.

Op maandag, als mijn weekend begint, heb ik tijd voor ander leesvoer. In deze woelige tijden grijp ik veel terug op klassiekers, die vaak verrassend actueel blijken. Zo beschrijft Huysmans in Tegen de keer ijzersterk hoe het nastreven van materiële zaken uiteindelijk tot diepe wanhoop leidt. Het werk van Reve, van wie ik alles heb gelezen – Bezorgde ouders zelfs meerdere keren – is dan een welkome troost. Een stylist pur sang, met op iedere pagina een goede grap, kom daar nog maar eens om. Hoewel, ik kijk ook al uit naar de vertaling van Anéantir, ongetwijfeld weer meesterlijk vertaald door Martin de Haan. Houellebecq is een geniaal chroniqueur van de moderne tijd – zijn werk bijt, schuurt en is altijd relevant. In Serotonine beschrijft hij heerlijk ironisch hoe er tegenwoordig veertien verschillende soorten humus in de supermarkt liggen. Fictie prikkelt mijn nieuwsgierigheid en dat is belangrijk bij het koken. Als je denkt dat je alles wel gezien hebt, ben je ongeschikt geworden voor dit vak.

Interview en foto: Jacinthe Sykora