Bode bij de Gemeente Zutphen Alejandro Tapia

‘Boeken hebben mijn leven veranderd. Van een oom kreeg ik als jongetje Twintigduizend mijlen onder zee van Jules Verne en Verhalen uit de jungle van Horacio Quiroga. Verder was in de Chileense sloppenwijk waar ik geboren ben, geen boek te vinden. Ik was in die tijd geen lieverdje, raakte verstrikt in drugsgeweld en vluchtte met mijn ouders naar Barcelona. Daar ontmoette ik na jaren van veel drank en wilde feesten mijn Nederlandse vrouw.

Met haar is het echte lezen begonnen. Zij gaf mij Pilaren van de aarde van Ken Follett en ik raakte verslingerd aan historische romans: Het kerkhof der vergeten boeken van Carlos Ruiz Zafón, De kathedraal van de zee en De hand van Fatima van Ildefonso Falcones. Vooral dat laatste boek over de tragische geschiedenis van de Spaanse Moren en een man die tussen twee werelden leeft, maakte grote indruk. “Ga terug naar je eigen land, indiaan,” kreeg ik soms naar mijn hoofd geslingerd. Maar als de Catalanen merkten dat ik meer van hun verleden wist dan zij, bonden ze snel in. Dat gaf mij zelfvertrouwen.

‘“Nee heb je, ja kun je krijgen.” Dat was twaalf jaar geleden een van de eerste Nederlandse zinnen die ik leerde. Met een woordenboek op schoot begon ik aan Wiplala, Oorlogswinter en Kruistocht in Spijkerbroek. Al snel las ik alles wat los en vast zat over de Nederlandse geschiedenis: “Wist je trouwens dat de klokken van de Walburgiskerk genoemd zijn naar de vier prinsessen?” Inmiddels droom ik zelfs in het Nederlands en schrijf ik haiku’s voor het interne tijdschrift van de Gemeente Zutphen.

Als bode ondersteun ik mijn collega’s bij allerlei logistieke zaken. In het begin was het spannend om bij huwelijken te assisteren. “Hier is de trouwpaar!” riep ik dan enthousiast en iets te hard. Ach, van fouten leer je. En toen de koning in maart Zutphen bezocht, heb ik hem in het Spaans welkom geheten. Nog een groot voordeel van deze baan; de raadsvergaderingen duren soms tot diep in de nacht. Zodra ik alles heb klaargezet, duik ik in mijn boek. Ik ben net begonnen in De horlogemaker van Londen en wil graag weten hoe het afloopt. “Hallo, Alejandro. We zijn klaar hoor. Je mag naar huis!”, hoor ik mijn collega’s dan ineens roepen.’

Interview en foto: Jacinthe Sykora