Anna over De rozentuin

De rozentuin – een verhalenbundel van de Iers-Amerikaanse Maeve Brennan (1917-1993), vertaald door Rosalien van Witsen – bestaat uit vier delen. Ieder deel speelt zich af op een andere locatie. Zo zijn er de New Yorkse verhalen; de Ierse verhalen, over een toiletjuffrouw die na veertig werkzame jaren tot pensioen wordt gedwongen en over een vrouw die ondanks haar eigen armoede geen enkele bedelaar de deur wijst; en de verhalen op Long Island, met labrador Bluebelle in de hoofdrol. Maar de mooiste verhalen gaan over Herbert’s Retreat, een afgeschermde gemeenschap even buiten New York, waar alleen de welgestelden kunnen wonen. ‘Er zijn bijna geen beperkingen voor het gedrag van kinderen en dieren die bij de gemeenschap horen, maar er gelden ijzeren wetten voor vreemde kinderen en dieren.’

De verhalen over de Retreat draaien allemaal om dezelfde personages. Zo is er Leona, die geobsedeerd is door het uitzicht op de rivier en er werkelijk alles aan doet om dat uitzicht zo mooi mogelijk te maken; haar vriend Charles, die weliswaar niet in de Retreat woont, maar door alle vrouwen daar wordt gezien als ‘hun onfeilbare deskundige op het gebied van de regels van een verfijnde levensstijl en de schimmige en voortdurend veranderende aspecten van een goede smaak’; en Liza, wier leven draait om het indruk maken op en het overtreffen van anderen. Ze worden allen nauwlettend in de gaten gehouden door hun dienstmeisjes, wat de nodige upstairs-downstairs-taferelen oplevert.

De verhalen zijn stuk voor stuk kleine, haarscherpe portretten van het leven in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. De stijl maakt dat je als lezer dicht op de huid van de personages zit en wordt meegenomen in de machtsstrijd tussen dienstmeisje en bazin, tussen man en vrouw, tussen moeder en dochter.